"Jest symbolem potęgi polskiej operetki, kontynuatorką najpiękniejszych tradycji stworzonych w ciągu stuleci przez legendarne i ubóstwiane przez publiczność gwiazdy: Wiktorię Kawecką, Lucynę Messal, Kazimierę Niewiarowską, Beatę Artemską, Iwonę Borowicką. Jej magiczna osobowość, ogromny, przepiękny w barwie sopran i najwyższej próby aktorstwo - wszystko to sprawiło, że mówimy o Wandzie Polańskiej jako o królowej sceny" - pisał Bogusław Kaczyński.

Wanda Polańska urodzona we Francji  polska śpiewaczka operetkowa. Uczennica profesora Józefa Gaczyńskiego w Krakowie. Jak głosi anegdota, na pierwszym spotkaniu z profesorem Józefem Gaczyńskim mistrz sprawdzał jej skalę sopranu. Polańska śpiewała coraz wyżej i wyżej, w końcu profesor zarządził: „Dziecko, przestań, bo mi klawiatury braknie!”. Tak narodził się najsłynniejszy głos powojennej operetki polskiej.

Wanda Polańska debiutowała w roku 1957 w Operetce Śląskiej w Gliwicach, na tamtejszej scenie śpiewała przez sześć sezonów głównie partie w takich operetkach jak Zemsta nietoperza, Księżniczka czardasza, Król włóczęgów, Cnotliwa Zuzanna, Wiktoria i jej huzar.

W roku 1963 artystka przeniosła się do Warszawy, stając się wkrótce pierwszą gwiazdą stołecznej Operetki Warszawskiej. Polańska śpiewała też gościnnie w Bukareszcie, Moskwie, Leningradzie, Kijowie i Charkowie. Oglądali ją też widzowie wszystkich krajów Europy Środkowej a także Anglii, Kanady i Stanów Zjednoczonych.